Kelly Vanneste is afkomstig uit Kortrijk. Ze is artistiek leider en choregraaf van Alienated.

Ze vertelt ons over haar eerste herinnering aan Kortrijk en geeft graag nog een tip mee aan jonge artiesten in Kortrijk.

Wat is je eerste herinnering aan Kortrijk of de regio? 

Het eerste waar ik aan denk, is het openluchtzwembad in de Abdijkaai. Ik weet niet of het echt mijn vroegste herinnering is, omdat ik al een jaar of 10 was. Maar dit is wel het eerste wat nu in me opkomt. Mijn ouders gingen vaak zwemmen in het openluchtzwembad. Natuurlijk ging ik altijd mee. Eén keer mocht ik naar binnen toen alle zwembaden leeg waren, omdat mijn moeder er een foto ging nemen voor haar fotografiecursus. Terwijl zij aan het fotograferen was, kon ik alleen maar denken hoe indrukwekkend het zou zijn om in een leeg zwembad een voorstelling te presenteren. Dit was een van de eerste momenten waarop ik besefte dat ik mijn eigen dansvoorstellingen wilde maken. Als ik terugkijk, besef ik dat het idee in dat zwembad nauw aansluit bij mijn huidige werk. Ik hou ervan om kaders te creëren, net zoals dat lege zwembad in mijn gedachten deed. Sinds het begin van mijn carrière wordt een lichaam gecombineerd met objecten, zoals een winkelwagen en badkuip. Door de jaren heen evolueerde dit verder en interesseerde ik me ook meer in het lichaam en verschillende entiteiten. Dit is breder en schept tegelijkertijd een helder kader: het lichaam is de basis en een ander element beïnvloedt en daagt het uit.

Heb je een specifieke plaats in Kortrijk die voor jou bijzonder is, en waarom?

Een belangrijke locatie voor mij is de Vlaanderenkaai. Ik woonde vlak naast mijn grootouders; die twee huizen voelden voor mij als één huis. Een huis met twee voordeuren. Het was altijd een feest om daar te zijn: televisie kijken, voornamelijk ‘Lili & Marleen’, de klassieke pudding met speculoos eten, de vogels aan het water voeren en lange wandelingen maken met de hond van mijn opa, of hoe ik hem noemde: Bompa. Hij hield ervan om aan het water te wonen. Dat liet hem denken aan thuis, want vroeger woonde hij op een boot. De Leiestreek was dus onze plek. Toen mijn grootouders kort na elkaar overleden, begon ik enorm veel reigers te zien. Of misschien begonnen ze me toen pas op te vallen. Nu zie ik ze nog steeds supervaak op belangrijke momenten, als ik onderweg ben in de auto of tijdens een wandeling. Sinds 2009 beschouw ik elke reiger die ik tegenkom als een teken van geluk. De reiger staat voor rust, wijsheid en intuïtie. Dat is ook precies hoe ik mijn Bompa zag. Nu ik terug ben, vind ik het daarom ook geweldig om te zien dat de Leiestreek de voorbije jaren wat meer focus gekregen heeft. Deze stadsvernieuwingsprojecten zorgen ervoor dat Kortrijk niet alleen een historische stad blijft, maar ook een moderne, dynamische plek is waar de rust van het water, de kunstinitiatieven en het stadsleven mooi samenvloeien.

Welke plaats nemen je roots in binnen je artistieke oeuvre?

Mijn opvoeding speelt een cruciale rol in mijn artistieke parcours. Ik kom uit een sportief gezin, waarin lichaamsbeweging er met de paplepel is ingegoten. Die achtergrond heeft mijn fascinatie voor het lichaam en de mogelijkheden ervan geprikkeld. Ik zie het lichaam als iets krachtigs en oneindig expressiefs. Dit beïnvloedt zowel mijn werk als maker, als mijn bewegingskwaliteiten als danser enorm. Ik wil de kracht en de mogelijkheden van het lichaam tonen en de fysieke en mentale grenzen ervan verkennen, uitdagen en overwinnen, maar altijd vanuit een veilig perspectief. We vergeten soms wat ons lichaam allemaal kan. Een lichaam vertelt vaak meer dan woorden ooit zullen kunnen, en toch focussen we ons enorm op verbale communicatie. Lichaamstaal is soms moeilijk te begrijpen, maar dat maakt het juist zo mooi. Want als je jezelf in dans herkent, raakt dat een diepere laag. Een laag waarin emoties en verhalen opgeslagen liggen die niet altijd in woorden te vatten zijn, maar wel universeel aan elke mens verbonden zijn.

Wat zou je willen zeggen tegen de jonge generatie artiesten uit Kortrijk? 

Kunst is nooit af. Blijf jezelf en je werk in vraag stellen, blijf onderzoeken en blijf in beweging. Zowel letterlijk als figuurlijk. Er is altijd een nieuwe grens om te verleggen. Enkel jij bepaalt hoe ver die grens ligt.