In oktober komt de Antwerpse Sesa – voluit Sefora Sam – naar Theater Antigone met ‘(out)growing pains’. Tijdens deze performance verweeft de spoken word-artieste haar poëzie met de muziek van percussionist Alex H. Smith en gitarist Nathan Kakikumba en de zang van Abigaille Muaca Vungu. Het resultaat is een betoverende voorstelling met als centrale thema’s de lasten die we dragen, onze ademhaling die ons daarbij helpt en helen.
SEFORA SAM - Interview Birte Govaerts
Dat zijn geen eenvoudige thema’s, Sefora. Hoe lang ben je al bezig met poëzie?
“Zodra ik leerde schrijven, begon ik met het schrijven van kortverhalen en liedjes. Toen ik rond mijn twaalfde in de middelbare school kennismaakte met poëzie, schakelde ik over op het schrijven van gedichten. Ik vond rijm geweldig. Bovendien was poëzie schrijven van in het prille begin heel therapeutisch. Omdat ik nogal introvert ben, hielp het me om te gaan met mijn gevoelens en gebeurtenissen te verwerken.”
Wanneer besefte je dat je er meer mee kon doen?
“Rond mijn zeventiende dacht ik: ik schrijf al vijf jaar poëzie, wat nu? Ik besloot mijn gedichten te bundelen. Oorspronkelijk voor mezelf, maar ik merkte ook dat meer en meer anderen interesse kregen. Tegelijk kreeg ik van vrienden te horen dat ze het leuk vonden wanneer ik voordroeg. Ik besloot deel te nemen aan een open mic en kreeg daar de smaak van het performen te pakken. Zo kwam het dat ik op korte tijd met ‘The Thrill of Victory’ een poëziebundel uitbracht in eigen beheer én begon met optreden.”
Ondertussen heb je met ‘The Break Free’ al een tweede poëziebundel uit en kom je in oktober naar Antigone met ‘(out)growing pains’.
“Ja, het is mijn allereerste voorstelling, dus ik vind het heel spannend!”
Hoe kwam ze tot stand?
“Ik doe al langer korte optredens met muzikale begeleiding. Zo leerde ik Alex en later ook Abigaille kennen. Het klikte van in het begin en we begonnen te experimenteren met mijn poëzie en hun muziek. Later kwam ook Nathan erbij.”
Welke boodschap wil je brengen met ‘(out)growing pains’?
“Ik heb al heel wat meegemaakt in mijn leven en vaak in situaties gezeten waarin ik dacht aan opgeven. Toch deed ik het nooit. Die boodschap wil ik ook aan anderen geven: laat de moed niet zakken, want je weet nooit wat er op je pad komt. Blijf doorgaan. Het is het waard. Jij bent het waard.”
Kun je een voorbeeld geven van zo’n situatie waarin je dacht aan opgeven?
“Tijdens het maken van ‘(out)growing pains’ nog. Spoken word is niche. Bovendien schrijf ik in het Engels. De combinatie van die twee factoren zorgde ervoor dat mijn project geen subsidies en aanvankelijk ook weinig steun kreeg. Dat was moeilijk. Ik ben met deze voorstelling bezig sinds 2023. Toen ik in 2024 een aantal afwijzingen na elkaar kreeg, had ik het heel moeilijk. Ik vind het absoluut niet erg om mijn werk te herbekijken, maar ik geloofde gewoon niet dat deze voorstelling niet goed was.”
Hoe vond je de moed om door te zetten?
“Deels in mezelf, deels bij Alex, Nathan en Abigaille. We maakten deze voorstelling met z’n vieren en ik had op voorhand niet gedacht dat de boodschap die we willen brengen ook zoveel met ons zou doen. We stellen ons alle vier enorm kwetsbaar op. Soms wordt er zelfs gehuild. Dat vind ik zo mooi …”
De première van ‘(out)growing pains’ vond in mei plaats in de Antwerpse Arenberg en was helemaal uitverkocht!
“Ja, en dat maakte me ontzettend blij. Zoals ik al zei kregen we geen subsidies voor ‘(out)growing pains’. Daardoor performde ik niet alleen, maar waagde ik me ook aan productie, dramaturgie ... Het was niet altijd even eenvoudig en als je dan bevestiging krijgt, doet dat heel veel deugd.”
Je zei net dat je een introvert bent. Het lijkt me best stresserend om je dan op een podium, voor al die mensen, van je meest intieme kant te tonen.
“Dat is het ook. De laatste twee maanden voor de première sliep ik amper. Pure paniek. Maar zoals je wel vaker hoort, vergeet ik die stress helemaal zodra ik op het podium sta.”