Interview Nuura Osman

Wat spreekt jou aan om mee te doen aan dit project?

Voor dit theaterproject kreeg ik bij A’kzie veel verhalen van andere vrouwen te horen. Bijvoorbeeld over confrontaties met scholen of stadsdiensten, waar men vaak een bepaald beeld heeft van mensen op basis van hoe ze eruitzien – onder meer van ons, vrouwen met een migratieachtergrond.

Ook al hebben we een andere huidskleur en een andere religie, laten we toch respect hebben voor elkaar. We zijn allemaal mensen. Wij willen via deze voorstelling tonen dat wij niet zo anders zijn dan anderen. Wij voeden ook onze kinderen op met de boodschap dat iedereen gelijk is, ongeacht geloof, huidskleur, ras enzovoort. Maar wij blijven nog vaak tegen een muur aanlopen, en we worden niet zo vaak gehoord.

Hoe ben je in aanraking gekomen met dit project?

Ik ben vrijwilliger bij A’kzie en al voor Covid-19 waren we al theater beginnen te maken met Har Tortike, een regisseur uit Nederland, over thema’s zoals racisme en discriminatie.

Maar door de pandemie werd alles geannuleerd. Wat we me ook gedreven heeft, was een theaterstuk van vrouwen met een migratieachtergrond in Brussel, dat we samen met A’kzie zijn gaan bekijken[JD1] .

Hoe was het voor jou om de eerste keer toneel te spelen? 

Het was echt een leuke ervaring, iedereen vond het interessant. Iedere donderdag kwamen we samen van 9 tot 12 uur. Verhalen werden in alle vertrouwen gedeeld, en daarna werkten we verschillende scènes uit op basis van ons eigen verhaal. We waren toen met verschillende vrouwen, met allemaal een verschillende achtergrond: uit Somalië, Marokko, Guinee, en ook Vlaamse vrouwen. Een hele leuke bende, maar het ging er soms wel luid aan toe! (lacht) Heel jammer dat we toen zijn moeten stoppen. Hopelijk kunnen we weer van start onder ‘normale’ voorwaarden.

Jullie gaan nu een korte en intense periode tegemoet met theatermaker Kirsten Van Den Hoorn. Wat zijn jouw verwachtingen?

Kirsten lijkt me een erg fijne dame. Ik hoop dat het ook voor haar een interessant traject wordt. Voorts hangt het, denk ik, vooral af van de groep mensen die samenkomt. Ik zou heel graag een mooi stuk brengen met een straf verhaal dat herkenbaar is voor alle vrouwen. Ik hoop ook dat mensen naar onze verhalen zullen luisteren en ze zullen begrijpen. Misschien kunnen we onze voorstelling ook spelen voor verschillende diensten hier in Kortrijk?Wanneer is voor jou het project geslaagd?

Ik hoop op een positieve ervaring. Ik denk vooral dat we onze verhalen mooi in beeld kunnen brengen en de thematieken die we beleven kunnen overbrengen naar het publiek. We hopen vele Kortrijkzanen te ontvangen en we hopen dat kleur, religie en ras stilaan minder een drempel zullen vormen.

Vrouwentongen is een participatief theaterproject ondersteund door DURF2030, Schouwburg Kortrijk en A’kzie vzw.

Toonmoment: 11 juni binnen het festival: Caring=Sharing in Schouwburg Kortrijk ( Arenatheater)
Info en tickets op Schouwburgkortrijjk.be