De film ‘A Woman Under the Influence’, over twee geliefden die stilstaan bij hun tekortkomingen en hoe die hun relatie beïnvloeden, vormde de aanleiding voor twee theatermakers om hun eigen relatie te onderzoeken. Verwacht je aan een messcherpe, confronterende maar altijd respectvolle analyse.

Oxana Sankova, met roots in Rusland, gebruikt de situatie in haar moederland om een (non-)fictief verhaal te vertellen over hoe het denken van een overheid de burgers danig kan beïnvloeden. Haar eigen migrantenperspectief maakt er een diep persoonlijke, ingrijpende vertelling van. 

In de zeventiende eeuw kende Europa overstromingen, koude winters en mislukte oogsten, wat tot vragen leidde over de zonde van de mens. Vierhonderd jaar later is de natuur opnieuw doodziek en moeten we ons weer vragen gaan stellen. Niet over klimaatverandering, maar over de dreiging van een einde.

Goed nieuws voor wie in 1999 de laatste volledige zonsverduistering in België miste: het hoornensemble Korpus Kwartet heeft het namelijk in een pakkend muziekstuk vertaald. ‘Eclips’ vertelt met hoorns een verhaal van licht en donker, en van de schemering die de menselijke ziel beroert.

In het boek ‘Mijn jaar van rust en kalmte’ besluit een vrouw een jaar lang te slapen. Aanleiding voor het nieuwe spelerscollectief OTTESSA om hetzelfde te doen, maar dan op de bühne. In een bevroren decor gaan ze in sluimerstand, in de hoop na het wakker worden de wereld anders te zien. 

De soundtrack bij het nachtuur waarbij je je met een glas wijn in de zetel laat omarmen door melancholie: dat is Riptunes. Zachte, bijna fluisterende gitaren, met daarboven een breekbare stem die zingt over liefde en pijn. Muziek als voeding voor de ziel: troostend zonder zwaarmoedig te worden.

Wie herinnert zich niet de kinderlijke opwinding om de aankomende verjaardag? Want draai het of keer het zoals je wil, een mijlpaal in het leven was dat keer op keer. In deze kleutervoorstelling geven Katrien De Bruycker en Raf Walschaerts zich over aan de opwinding van nét geen vier jaar oud zijn.

In dit stuk van Joe Orton, die als geen ander het publiek wist te choqueren met zijn zwarte komedies, gaan de poppen aan het dansen wanneer een psychiater ongepaste vragen stelt aan een sollicitante. Maar verwacht niet zomaar komedie: het wordt namelijk zo zwart dat aan het lachen een einde komt.