Voor het zesde jaar op rij vindt er een editie van Ecopolis in Kortrijk plaats. Ecopolis is een plek voor dialoog tussen auteurs, wetenschappers, doeners, activisten en kunstenaars over verantwoordelijkheid en betrokkenheid. We kijken voorbij de grenzen van identiteit en leeftijd en focussen op het verbinden van generaties – hoe we elkaar kunnen versterken in plaats van naar elkaar te wijzen –  want de toekomst ligt niet enkel bij de jongeren.

De wereld vandaag is niet om vrolijk van te worden, en de begrijpelijke reactie daarop is angst. Deze energieke voorstelling probeert dat overlevingsmechanisme te overstijgen in een bruisende explosie van creativiteit en energie. Chaos overwonnen, en gebracht en in een onweerstaanbare verpakking.

Ward Dhoore is eindelijk klaar om onder eigen naam het podium te beklimmen. Gewapend met een set zelfgeschreven, atmosferische muzikale impressies weeft hij voor het publiek een intiem, filmisch en neoklassiek tapijt, dat hij verder verrijkt met persoonlijke anekdotes die voor de nodige context zorgen. 

Nooit was de plaats van de vrouw in de wereld aan zoveel verandering onderhevig. Maar lopen we dan ook niet het risico de verbinding met het verleden en onze blik op de toekomst te verliezen? Deze en andere prikkelende vragen vormen de kern van '(v)', waarin vijf vrouwen het gesprek aangaan over hun positie. Heel persoonlijk, maar ook met ruimte voor een lach.

‘(out)growing pains' is een krachtige mix van spoken word en betoverende, meeslepende soundscape. Een performance over de kracht van ademhaling, het gewicht van trauma’s en de voortdurende zoektocht naar veerkracht. Naar het besluit om na de laatste ademteug toch te kiezen voor de volgende.

De roots van de leden van het GoYa Quartet mogen dan ver uit elkaar liggen, hun passie hebben ze gemeen: klassieke muziek in al zijn diversiteit en variatie. Haydn, Schubert, Ravel, Bartók … Het behoort allemaal tot het repertoire van dit viertal, dat vorig jaar zijn nieuwste en goed onthaalde plaat uitbracht.

Files zijn nationaal erfgoed. Een dagelijkse bron van ergernis. Maar ook de plaats waar we – ongestoord alleen in onze auto – nog eens goed kwaad kunnen zijn en roepen op de ander. ‘FI FI FILE’ speelt met dit gegeven, maar ook met karikaturen, ongemak en stereotypes. En met de vraag: komen we net in de file niet heel dicht bij elkaar?

Stefan Zweig maakte in 1942 een einde aan zijn leven, maar zijn postume autobiografie is nog altijd brandend actueel. ‘Brandend’ is bovendien toepasselijk: de wereld is vandaag één groot kruitvat, dus de parallellen met toen zijn niet ver te zoeken. Het resulteert in een beklijvende voorstelling vol duisternis én schoonheid.