Een gesprek met cultuurminnend Kortrijkzaan Delfien Delputte

Interview door Kenneth Masselis

Dat Delfien Delputte (41) cultuur ademt, is een understatement. Als medewerker bij publiq vzw zet ze zich beroepsmatig in voor vrijetijdsparticipatie, maar ook in haar vrije tijd dompelt ze zich volledig onder in het rijke cultuuraanbod van Vlaanderen. Er zijn maar weinig cultuurhuizen in Vlaanderen waar ze nog niet over de vloer kwam. Geboren in Kortrijk en na omzwervingen in Gent, Antwerpen en Brussel, kwam ze - net voor corona uitbrak - terug in Kortrijk wonen. Ze was dan ook een van de eersten om het CUBO-abonnement te omarmen.

We spraken af voor een koffie en een babbel over haar liefde voor podiumkunsten, over zaadjes planten en over waarom CUBO haar perfecte match is.

Heb je altijd al een zwak voor cultuur gehad, of is die liefde gegroeid vanuit jouw job?

“Dat zat er eigenlijk altijd al in. In mijn jeugdjaren volgde ik dictie in mijn woonplaats Aalbeke. Later begon ik klarinet te spelen. Maar vooral podiumkunsten trokken me enorm aan. Zelf meespelen in het schooltoneel durfde ik niet, maar het prikkelde me wel altijd. Nu zie ik soms pubers die voor school een voorstelling moeten bijwonen en het wat bont maken. Dan denk ik aan mijn eigen schooltijd en hoe we toen ook al een verslag van een voorstelling moesten maken. Ik was daar zo enthousiast over dat ik veel meer voorstellingen ging bekijken dan nodig.”

Heb je een verklaring voor die grote liefde voor podiumkunsten?

“Ik heb mezelf die vraag al vaak gesteld. Ik lees ook heel graag een boek, maar theater bezorgt me toch nog meer plezier. Het licht dat uitgaat, het donker, en het gevoel dat er speciaal voor jou een verhaal wordt verteld. Dat vind ik zalig. Echt ontsnappen uit het nu. 
Maar ik weet wel nog exact: dé voorstelling die voor mij de definitieve klik betekende, was ‘Mamma Medea’ van Tom Lanoye in de Schouwburg. Ik was daar zo van onder de indruk. Dat stuk heeft me helemaal gegrepen. Het verhaal, de tekst en hoe ze het speelden, ongelooflijk. Ik zat redelijk vooraan en ook het decor was impressionant, met een grote toren. Ik keek daar echt naar met een wauwgevoel. Zeker toen ik nog eens naar boven keek en dat ongelooflijk mooie koepelraam zag. Ma-gisch! Ik werd instant gelukkig. Dat is voor mij hét referentiepunt. Sindsdien is mijn liefde voor theater alleen maar gegroeid. 
Ondertussen nemen podiumkunsten een heel groot deel van mijn (vrijetijds)leven in. Overal waar ik kom, wil ik voorstellingen zien. Toen ik in Gent en Antwerpen studeerde en later in Brussel woonde, ging ik heel vaak naar theater. Bij heel wat cultuurhuizen was ik dan ook een vaste bezoeker en had ik een abonnement.”

Was je ook bij de eersten om CUBO-lid te worden?

“Tuurlijk! Dat was fantastisch voor mij. Toen ik in Gent woonde, hoorde ik dat Schouwburg Kortrijk op zoek was naar een (ver)nieuw(end) abonnementsysteem. Dat volgde ik op de voet. In 2020 verhuisde ik naar Kortrijk. Toen iets later het CUBO-abonnement in het leven geroepen werd, twijfelde ik geen seconde. Ik weet nog dat ik toen aan veel mensen rondom mij zei: “Allee gow, als je twee voorstellingen per maand ziet, haal je het er al uit …” Maar vaak kreeg ik als reactie: “Jij doet dat misschien, maar daarom niet iedereen.””

Kon je andere mensen ook overtuigen van CUBO?

“In het begin wel. Enkele vriendinnen zijn nog altijd lid. Sommigen hebben elkaar zelfs via CUBO leren kennen. In het begin spraken we af om samen naar voorstellingen te gaan. Ondertussen doen we dat niet meer, maar weten we eigenlijk al op voorhand wie we zullen tegenkomen op welke voorstelling.”

Hoe zou jij twijfelaars overtuigen?

“Ik zou zeggen: “Geef het een kans.” Veel mensen hebben te sterk het idee van ‘cultuur met de grote C’. Ze denken dat theater niets voor hen is. Maar CUBO nodigt net uit om te proeven van het onbekende. Alleen … ik heb het gevoel dat veel mensen daar nog niet echt klaar voor zijn. Er zijn zoveel dingen die mensen zouden appreciëren aan podiumkunsten, maar ze kennen het te weinig en denken jammer genoeg te snel dat het niets voor hen is. Ik zie het ook in mijn eigen omgeving. Mijn mama ging onlangs met vriendinnen naar Wouter Deprez kijken. Iets wat ze normaal niet snel zou doen, maar ze had een ongelooflijke avond. Dan denk ik “Zie je wel! En er zijn nog zo veel andere dingen die jou ook zouden interesseren. Probeer dat nu gewoon een keer.”

Mensen die twijfelen om CUBO te worden, zouden bijvoorbeeld een circusvoorstelling toch ook mooi vinden? De meeste mensen denken nog steeds dat circus iets is met een clown en dieren. Maar het is zo veel meer: acrobatie, verwondering, een totaalbeleving. Mensen hebben een verkeerd beeld van wat podiumkunst allemaal kan zijn. Ze moeten meer geprikkeld worden of bij de arm genomen worden. Misschien kan iemand die er niet mee vertrouwd is een soort van ‘CUBO-testperiode’ of een try-out krijgen? Velen beseffen onvoldoende welke meerwaarde het kan zijn. Zolang je niet in die zaal zit, kan je niet het gevoel krijgen van “Wauw, dat was tof. Ik wil dat meer doen.”

Ik merk dat bijvoorbeeld ook bij mijn neefjes. Mijn broer heeft niets met podiumkunsten, maar als ik zijn kinderen meeneem, zijn die altijd superenthousiast. Ze vragen er ook actief naar om nog eens samen naar het toneel te gaan. Maar dat kan natuurlijk ook alleen maar omdat ze ervan hebben kunnen proeven. Als het zaadje niet geplant is, je het niet geproefd hebt of niet weet wat het is, kan je het ook niet missen.”

Denk je dat extraatjes (meet and greet met een acteur, communitygevoel, meer betrokken worden bij voorstellingen) zouden helpen?

“Misschien wel, maar persoonlijk heb ik daar minder nood aan. Voor mij draait het om de voorstelling zelf, niet zozeer om de animo errond. Een meet & greet kan inderdaad, maar dat lijkt me eerder iets voor een grote naam in het circuit. Terwijl misschien net een beginnend of nog onbekend artiest een extra duwtje nodig heeft.
Tijd is voor mij vaak de grootste drempel. Ik plan meestal alles wat ik wil zien ruim op voorhand in. Ik moet me dikwijls haasten of van hot naar her hollen, waardoor een toelichting vooraf of een meet & greet erna voor mij te veel zouden zijn. Dus ik laat zulke dingen vaak aan mij voorbijgaan omdat ze niet in mijn agenda passen."

Wat werkt volgens jou dan wel om mensen over de streep te trekken?

“Originaliteit! Een ongewone locatie, een originele setting, het speciale eraan. Vanuit mijn job en de vrijetijdscommunicatie hoor ik vaak: “Inzetten op het gevoel dat de mensen iets missen. Het unieke. En ’t is nu of ’t is niet.” 
Zelf herken ik dat ook. Ik kan soms gefrustreerd zijn door dingen die ik niet gezien heb in de unieke setting. Zo heb ik bijvoorbeeld nog altijd spijt dat ik ‘Dauw’, de dauwtrip van Tom Ternest en Silke Thorrez in Stadsgroen Marionetten, niet kon zien.”

Mede door de verbouwingen doet Schouwburg Kortrijk nu heel wat andere locaties aan. Vind je dit een meerwaarde binnen jouw CUBO-aanbod?

“Andere locaties aandoen, zoals cultuurcentra in de buurt, vind ik zeker een fijn alternatief. Het zou zonde zijn als voorstellingen zouden wegvallen bij gebrek aan een locatie. Dus in dat opzicht vind ik het een goede samenwerking. Bovendien ontvangen omliggende cultuurhuizen vaak andere gezelschappen die enkel daar te zien zijn. Ik volg graag bepaalde theatergezelschappen en dankzij mijn CUBO-abonnement kan ik die nu ook aan het werk zien. Dat is een leuke verruiming van mijn abonnement.

Maar de échte meerwaarde zit voor mij in de unieke plekken. Vorig seizoen zag ik zo ‘Serdi’ in de tuin van het Fatimaklooster. Ik had al zoveel over die locatie gehoord, maar ik durfde daar eigenlijk niet zomaar naartoe gaan omdat ik het niet kende. Vreemd, maar dat was toch een serieuze drempel voor mij. Daar was ik zonder CUBO nooit naartoe gegaan. Achteraf bekeken ben ik alleen maar nog meer overtuigd geraakt. Alles klopte. Een prachtige voorstelling in open lucht bij de ondergaande zon. Een absolute aanrader. Ik ben daar zelfs nog een tijdje blijven hangen en heb ook nog even rondgewandeld in de tuin. Dat bedoel ik met mensen bij de hand nemen en hen overtuigen dat podiumkunsten zo veel meer zijn en ook naar meer kunnen smaken.”

Kan je CUBO in enkele woorden omschrijven?

“'Smaakverbredend', 'veelzijdig' en 'tweedekans'.
Dankzij CUBO heb ik mijn toch al brede smaak nog verruimd. Zoals ik al aangaf, heb ik een warm hart voor theater. Dans zag ik op zich ook wel graag, maar daar was ik minder mee vertrouwd, waardoor ik er niet vaak voor koos. Net omdat ik heel veel theatervoorstellingen zag, was er nog weinig ruimte voor dans. Maar door CUBO is mijn interesse sterk uitgebreid en geef ik dans meer een kans. Zelfs in die mate dat ik makers van goeie voorstellingen opnieuw aan het werk wil zien als ze een andere voorstelling hebben.

Maar omgekeerd ook. Als ik een voorstelling niet goed vond, dan weerhoudt me dat niet om naar ander werk van dat gezelschap of die maker te gaan kijken. Dat bedoel ik met ‘tweedekans’.

‘Veelzijdig’ spreekt voor zich, denk ik? Dat hangt eigenlijk samen met smaakverbredend. Door de veelzijdigheid van het CUBO-aanbod met circus, dans, theater, klassieke muziek, jazz, familie, film … heb je veel meer mogelijkheden om diverse dingen te zien. Daardoor ga je ook jouw smaak verbreden. Ik heb zelfs via CUBO mijn oude liefde voor film herontdekt. Ook familievoorstellingen beleef ik nu intenser. Mijn grote liefde voor familietheater probeer ik, via mijn neefjes, verder door te geven. Het zaadje planten, weet je nog wel? (lacht) En dat allemaal dankzij CUBO.

Waar ik wel nog wil verruimen, is op het gebied van muziek. Ik heb een ver verleden in klassieke muziek – ik speelde klarinet in mijn jeugd – maar dat genre en ook jazz wil ik opnieuw leren waarderen. Dat staat hoog op mijn CUBO-to-dolijst.

Eigenlijk is CUBO het knusse dekentje waarnaar ik als eclectisch podiumliefhebber op zoek was. Het is dé manier om te puzzelen en te kunnen doen wat ik wil. Het geeft me ook de vrijheid om dit allemaal te doen en om het financieel haalbaar te houden.”

Met deze mooie woorden sluiten we af. Dank je wel, Delfien, voor je enthousiasme en passie!

Tot ziens in één of andere theaterzaal!